Είδος: Progressive Rock
Χώρα: Αγγλία
Εταιρεία: earMusic
Έτος: 2016
Φτάσαμε δηλαδή στο στάδιο της ενηλικίωσης; Έλα μην απορείς αναγνώστη μου. Απλά είναι το 18ο άλμπουμ των Βρετανών, οπότε μπορώ να ξεκινήσω την αναφορά μου σε αυτό με μια παιχνιδιάρικη ερώτηση. Εξάλλου μεταξύ μας δεν ξέρω αν η ενηλικίωση έρχεται τελικά στα 18, μη με ρωτήσεις πότε έρχεται, δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς ούτε με τις ερωτήσεις τέτοιου είδους. Εγώ, να εδώ για το νέο Marillion θα γράψω δύο λόγια το οποίο έρχεται και σε ιδανική εποχή, για να έχουμε soundtrack για ένα ακόμα φθινόπωρο.
‘F.E.A.R.’: ‘Fuck Everyone And Run’, ο τίτλος του δίσκου. Μην ψάξεις να βρεις οργισμένες εκρήξεις στις λέξεις πίσω από τις τελείες. Ο φόβος είναι κατά βάση εσωστρεφές συναίσθημα και εδώ έχουμε σίγουρα να κάνουμε με ένα από τα πλέον εσωστρεφή άλμπουμ τούτης της χαρισματικής μπάντας.
Ο δίσκος αποτελείται από πέντε μεγάλες συνθέσεις, που -οι περισσότερες- είναι με τη σειρά τους χωρισμένες σε μικρότερα κομμάτια – ενότητες. Κάθε κομμάτι -υπηρετώντας πιστά το σύνολο το οποίο οραματίστηκαν οι δημιουργοί-, θα φέρει συγχρονισμένα την δική του δυναμική μέσα στη στιγμή. Έτσι θα κυλήσει η μουσική και εσύ παρόλο που οι συνθέσεις είναι μεγάλες σε διάρκεια μάλλον δεν θα καταλάβεις πότε έφτασες στο τέλος του αριστουργήματος.
Αν αγαπάς την ‘Brave’ / ‘Afraid Of Sunlight’ περίοδο της μπάντας, αν ανήκεις σε αυτούς τους λίγους που έχουν ξενυχτήσει επαναλαμβάνοντας τις ακουστικές πρακτικές του ‘The Great Escape’, τότε τούτος ο δίσκος είναι βούτυρο στο ψωμί σου. Το άλμπουμ θα κυλήσει αργά – πολύ αργά και θα σου ζητήσει προσοχή στο κάθε σημείο του, στο κάθε λεπτό του. Για να μπορέσεις να φτιάξεις κι εσύ κομμάτι – κομμάτι μέσα στο δικό σου μυαλό το παζλ των νέων Marillion ηχοχρωμάτων.
Έχει γκρίζες αποχρώσεις αυτό το δέκατο όγδοο άλμπουμ. Αρκετά υπόγεια φορτισμένα σημεία και λίγα ξεσπάσματα. Ζητάει επαναληπτικές ακροάσεις. Ξεκινάει με το πικρό ‘El Dorado’, το οποίο θεωρώ από τις πλέον ολοκληρωμένες δημιουργίες της μπάντας -τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια-. Η, σχεδόν, καθησυχαστική εισαγωγή του θα ανατραπεί σύντομα από έναν χείμαρρο μελωδικών θεμάτων σε γνώριμο ύφος, πλήκτρα και πιάνο σε πρώτο πλάνο και βάζουμε πλώρη για την αναζήτηση χρυσού; Ο Steve Hogarth ακούγεται σχεδόν αγωνιώδης. Το κομμάτι ηλεκτρίζεται σταδιακά… Έχει στιγμές έντασης οι οποίες απελευθερώνονται τμηματικά. Από την ηρεμία, στην μικρή καταιγίδα και πάλι πίσω… Ίσως γι’ αυτό θέλεις να το ακούσεις ξανά και ξανά.
Η εσωτερική ορμητικότητα (ειδικά στον επίλογο) του ‘Living In Fear’ μάλλον θα συμπαρασύρει τον ακροατή τουλάχιστον μέχρι το ‘The Leavers’ το οποίο με το σχεδόν αφηγηματικό του ύφος θα μας θυμίσει πρώτον γιατί αγαπάμε τόσο αυτή τη μπάντα εν γένει και δεύτερον πως όσο κι αν αλλάζει, όσο κι αν μεταβάλλεται, όσο κι αν ωριμάζει μέσα στο πέρασμα των χρόνων η υφολογική προσέγγιση τους στην μουσική που μας χαρίζουν, οι Marillion παραμένουν πάντα μια γοητευτική Βρετανική Prog μπάντα.
Άκου ξανά και ξανά την εισαγωγή του ‘White Paper’, μοιάζει με την αρχή μιας δύνης, μιας δύνης αποχρώσεων του λευκού σε μοτίβα μελαγχολικής αισιοδοξίας. Είναι το δεύτερο τραγούδι του δίσκου που -μαζί με το ‘Living In Fear’-, δεν ακολουθεί κατ’ ανάγκη το μοτίβο των μουσικών ενοτήτων και στέκεται αυτόνομο. Μπορείς να το ακούσεις και ξεχωριστά σε συλλογή για το αυτοκίνητο ένα πράγμα -αν και μάλλον σε μια τέτοια περίπτωση θα διάλεγα το ‘Living In Fear’ είναι βλέπεις κάπως πιο έντονο κομμάτι-.
Παρ’ όλα αυτά επειδή μιλάμε για τους Marillion δικαιολογημένα ο υποψιασμένος ακροατής θα αναζητήσει μεγαλύτερες δόσεις από εκείνες τις λυτρωτικά πομπώδης στιγμές που σου έχουν κάπως περισσότερο απλόχερα χαρίσει στο -πρόσφατο- παρελθόν και που καλώς ή κακώς τους χαρακτηρίζουν. Εδώ θα χρειαστεί αγαπητέ αναγνώστη / ακροατή, να περιμένεις μέχρι το τελευταίο άσμα του άλμπουμ μιας και το ‘The New Kings’ έχει ακριβώς αυτό που ζητάς. Έχει απίστευτη δυναμική ετούτη η σύνθεση, κορυφώνεται τμηματικά και απαντά στο ερώτημα «Γιατί οι Marillion είναι τόσο τεράστια μπάντα;». Από τα πρώτα λεπτά της εισαγωγής, μέχρι και το τέλος, το τραγούδι λάμπει. Ο Steve Hogarth ερμηνεύει τον κάθε στίχο με μια σαφέστατα αδιαπραγμάτευτη ένταση, είτε παραμένοντας εσωστρεφής -μέσα στο πομπώδες μοτίβο της σύνθεσης-, είτε ξεσπώντας τελικά. Παρόλη τη μεγάλη του διάρκεια το κομμάτι έχει γίνει ο ορισμός του repeat. Είναι προικισμένο με μια πληρότητα τέτοια, που η κάθε του ακρόαση κυριολεκτικά γεμίζει τον δέκτη – ακροατή. Έχει τόσα μικρά θαυματάκια μέσα του το συγκεκριμένο τραγούδι, μα θα σταθώ σε ένα μόνο. Στήσε αυτί εκεί στο κιθαριστικό θέμα στο 13:21 -το οποίο κρατά τον πρώτο λόγο για τα επόμενα 20 δευτερόλεπτα-, θα ανακαλύψεις το πόσο εύστοχα έχουν αφουγκραστεί οι Βρετανοί σχεδόν κάθε ομιχλώδης απόχρωση του «νέου» προοδευτικού ήχου των τελευταίων 20 ετών. Θα προσθέσω λοιπόν και το ‘The New Kings’ δίπλα στο ‘El Dorado’ στην αναφορά μου για «τις πλέον ολοκληρωμένες δημιουργίες της μπάντας -τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια-» και για όποιον τον ενδιαφέρει αυτή είναι η δικιά μου αγαπημένη στιγμή του δίσκου.
Η μπάντα έχει δώσει εδώ και αρκετό καιρό ένα σαφές επεξηγηματικό στίγμα για την στιχουργική του κάθε κομματιού. Αν έχεις μπει ήδη στον κόπο να διαβάσεις, γνωρίζεις… Αν περιμένεις να αράξεις με το booklet των στίχων παραμάσχαλα, λέω να μην στη χαλάσω. Για αυτό η πολυλογία μου μέχρι στιγμής έκανε focus στην μουσική -κυρίως- χαρτογράφηση των πραγμάτων. Θα αφήσω τα υπόλοιπα σε εσένα αναγνώστη / ακροατή. Διάβασε, ανακάλυψε και κάνει τις συνδέσεις. Στο κάτω – κάτω της γραφής έτσι γίνονταν πάντα, ας μείνουμε στα παραδοσιακά μοτίβα. Να έχουμε να κουβεντιάσουμε και τίποτα σε κάναν τοίχο, οι πιο τυχεροί σε κάνα τηλέφωνο και οι ακόμα πιο τυχεροί με ένα ποτάκι στο χέρι, το παν είναι να βρεις συνοδοιπόρους για ανάλυση.
Νέος Marillion δίσκος λοιπόν. Σαφέστατα δεν ξεμπερδεύεις μαζί του στο φτερό. Θέλει το χρόνο του και έχει δώρα να σου δώσει. Δεν ξέρω αν θα βρεις τα χρυσάφια του ‘El Dorado’ εκεί μέσα, σίγουρα όμως θα βρεις μουσική από ψυχής να ακούσεις. Άνοιξε τα αυτιά και την κεραία σου και ξεκίνα το ταξίδι. Μάλλον δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η μπάντα διάλεξε το φθινόπωρο για την κυκλοφορία του. Κάτι ξέρει. Το είπα και στην αρχή….
5/6