Είδος: Black Metal/Heavy/Punk
Χώρα: Νορβηγία
Εταιρεία: Peaceville Records
Έτος: 2016
Όσο κι αν στύβω το μυαλό μου, πιο «στα αρχίδια μας σας γράφουμε όλους» μπάντα από τους DARKTHRONE δεν μπορώ να σκεφτώ. Το δίδυμο από το τη Νορβηγία κάνει ότι γουστάρει με τη μουσική του, χωρίς να βασίζεται σε ταμπέλες και άλλες τέτοιες στερεοτυπικές μαλακίες. Θες death metal; Άκου το ‘Soulside Journey’. Θες καθαρό, ωμό black; ‘A Blaze in the Northern Sky’, ‘Transylvanian Hunger’, κλπ. Θες κάτι πιο σκοτεινό; ‘Panzerfaust’. Γουστάρεις punk; Crust; Heavy metal; Άκου τα άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας. Απ’ όλα έχουμε! Τα παλικάρια δεν δίνουν δεκάρα και ουσιαστικά βγάζουν την καύλα τους πάνω στη μουσική. Απλά, λιτά κι απέριττα.
Το αν είναι ωραίο όλο αυτό που συμβαίνει ή όχι είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Το «για μένα σβήσανε απ’ τον μουσικό χάρτη μετά το τάδε άλμπουμ» και ο ανελέητος μηδενισμός απέναντι στον σταρχιδισμό τους είναι κάτι τελείως συνηθισμένο, πλέον, όταν μιλάμε για τους Darkthrone, και δεν θα μπορούσε να μην ισχύει και στην περίπτωση του ‘Arctic Thunder’. Όντας οπαδός της μπάντας σε όλη την πορεία της και όχι μόνο στο μαυρομεταλλικό της παρελθόν, μόλις ενημερώθηκα από έναν καλό φίλο πως έρχεται καινούριος δίσκος, είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι έχουν ετοιμάσει αυτή τη φορά οι Fenriz και Nocturno Culto. Με το που έπεσε στα χέρια μου ολοκληρωμένο το άλμπουμ -οφείλω να ομολογήσω πάντως πως κάποιος… καλοθελητής φρόντισε να το διαρρεύσει, αλλά δεν είχα άλλη υπομονή ώστε να το παίξω τίμιος και να περιμένω την επίσημη κυκλοφορία του- έβαλα, γεμάτος χαρά, να το ακούσω, προσπαθώντας να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός γίνεται – οι αγάπες δεν κρύβονται γαρ.
Οι πρώτες ακροάσεις με μπέρδεψαν αρκετά, γιατί ακούγοντας πριν λίγο καιρό το ‘Tundra Leech’, με είχαν προϊδεάσει σε επιστροφή σε mid-90’s εποχές, παρόλα αυτά όταν έχεις να κάνεις με τον Fenriz, δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος. Όσοι, επίσης, περιμένετε να ακούσετε ξανά black metal όπως το έχουν διδάξει οι Νορβηγοί, ξεχάστε το. Οι NWOBHM επιρροές των τελευταίων χρόνων είναι ορατές ΚΑΙ στο ‘Arctic Thunder’, αφού η 17η ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας (αν προσθέσουμε και το ‘Goatlord’ σε αυτές) είναι μια μια μίξη από heavy metal ιδέες, πλαισιωμένες από mid tempo σημεία και έντονο το punk στοιχείο. Τα «παγωμένα» riff σε συνδυασμό με την πνιγερή σκοτεινιά συνθέτουν μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα, αρκετά ζοφερή και ένα αποτέλεσμα που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον˙ σε αρκετές στιγμές, μάλιστα, μου θύμισε το ‘The Underground Resistance’, όμως σε σύνολο είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα, δύο, ίσως και τρία επίπεδα πιο πάνω από το άλμπουμ του ’13, αλλά και από τις περισσότερες post-’00s κυκλοφορίες. Η ροή του είναι ομαλή, με το κάθε τραγούδι να «δένει» τέλεια με το επόμενο και τα σαράντα λεπτά που διαρκεί αρκούν για να ικανοποιήσουν και με το παραπάνω τον ακροατή, χωρίς όμως να περνά τη νοητή γραμμή απόλαυσης-βαρεμάρας. Τα φωνητικά αυτή τη φορά τα έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου ο Nocturno Culto, ο οποίος αν και ποτέ δεν με ενθουσίαζε ιδιαίτερα όταν στεκόταν πίσω από το μικρόφωνο, αυτή τη φορά κατάφερε να με κερδίσει.
Ακόμη και η παραγωγή του δίσκου (η οποία έγινε από την ίδια τη μπάντα και μόνο το mastering ανέλαβε και πάλι ο Jackontroll) είναι αυτή που πρέπει ώστε το αποτέλεσμα να είναι γαμηστερό. Ο όγκος είναι ελάχιστος αφού τα πολλά μπάσα απουσιάζουν, το βάθος και η ηχώ στη φωνή σου δημιουργούν μια αίσθηση ανατριχίλας, ενώ το πάθος και η δύναμη βγαίνουν και με το παραπάνω. Επίσης, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το εξώφυλλο, στο οποίο απεικονίζεται μια απλή φωτογραφία από το δάσος Nordmarka του Όσλο και όχι τα σχέδια που μας είχαν συνηθίσει εδώ και δύο δεκαετίες οι Νορβηγοί. Μάλιστα, από τη μπάντα τονίζεται πως το εξώφυλλο δεν έγινε ασπρόμαυρο ώστε να μη χαθούν τα υπέροχα χρώματα της φωτογραφίας.
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ίσως δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός κριτής όταν πρόκειται για τους Darkthrone, όμως το μόνο σίγουρο είναι πως το ‘Arctic Thunder’ με ικανοποίησε, με «γέμισε» και με κέρδισε, αφού παρότι δεν είναι η επιστροφή στις ρίζες που για την οποία -όπως πολλοί- ήλπιζα κι εγώ κατά βάθος, είναι σίγουρα ότι πιο πλήρες έχουν κυκλοφορήσει την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον.
5,5/6