Είδος: Epic/Heavy
Εταιρεία: Metal Blade
Χώρα: U.S.A.
Χρονιά: 1991/2016
Οι Cirith Ungol είναι ένα από τα μεγαθήρια της Επικής Metal μουσικής. Τελεία και παύλα. Και όμως, κάθε φορά που τους ακούω εκνευρίζομαι. Και δεν εκνευρίζομαι με τη μουσική τους. Εκνευρίζομαι με τους μεταλάδες τότε, όπως τους έζησα, την εποχή που βγήκαν στην πιάτσα οι Cirith. Βλέπετε, ενώ οι Manowar, οι Manilla Road, οι Liege Lord, οι Omen και μπόλικοι άλλοι, έτυχαν της σχεδόν ολοκληρωτικής λατρείας των οπαδών της Επικής μουσικής (ναι, τότε είμασταν ένα πορωμένο παρακλάδι, ειδικά στην Ελλάδα), οι Cirith Ungol ψιλοήταν στο φτύσιμο. Και δεν ήταν θέμα άγνοιας, οι πρώτοι δίσκοι τους είχαν κυκλοφορήσει και διανεμηθεί εδώ. Και ενώ σκότωναν, ενώ είχαν καθαρά δική τους προσωπικότητα μουσικά, παρόλα αυτά υπήρχαν πάρα πολλοί οπαδοί του ιδιώματος που δεν τους γούσταραν. Δε θα ξεχάσω πάμπολλους “καυγάδες” με φίλους επικάδες που μου έλεγαν ότι είτε δεν τους άρεσαν τα φωνητικά, είτε ότι τους φαίνονταν μέχρι και ψυχεδελικοί σε σημεία. Γενικά δεν έπιασαν τότε στο Ελληνικό επικό κοινό.
Στα ‘90s η κατάσταση (ευτυχώς) άλλαξε. Αλλά τότε ήταν πια αργά. Το δε Paradise Lost είχε τόσο κακή διανομή που μόνο σε κασέτα είχες την ευκαιρία να το βρεις (φορμάτ που ποτέ δεν συμπάθησα). Το CD ήταν άφαντο για χρόνια και δύσκολο να το βρεις παρά μόνο από το εξωτερικό. Τώρα θα μου πεις και για πιο λόγο εκνευρίζομαι; Επειδή πολλοί από αυτούς που θυμάμαι (γιατί έτσι είναι τα γηρατειά, θυμάσαι τα παλιά με αισχρές λεπτομέρειες αλλά ξεχνάς τα πρόσφατα) ότι τότε τους έθαβαν, χρόνια μετά το έπαιζαν οπαδοί τους. Ο λόγος; Βλέπεις η εμπορική αποτυχία τους, τους έδωσε cultίλα, ειδικά στο Ελληνικό Επικό κοινό (το οποίο δυστυχώς είχε τέτοια κόμπλεξ). Δόξα τω Θεώ (Lemmy) όμως που το internet όλα αυτά τα ισοπέδωσε. O κόσμος πλέον έχει πρόσβαση σε άπειρες κυκλοφορίες και κρίνει κατά κύριο λόγο με βάση τη μουσική. Έτσι επιτέλους οι Cirith Ungol πήραν τη θέση που τους άξιζε, στο Πάνθεον του U.S. Metal (πάντα μιλάω για εμάς τους Έλληνες επικομέταλους). Κάλιο αργά παρά ποτέ.
Τι να πω τώρα για το Paradise Lost. Δίσκος που βγήκε εν μέσω ένα σωρό προβλημάτων. Οι φήμες λένε ότι με την τότε εταιρεία τους ήταν απίστευτα απογοητευμένοι, η παραγωγή δεν βγήκε όπως τη ήθελαν, όλα έγιναν μέσα σε γκρίνιες. Ε και τι μ’αυτό. Και πάλι ο δίσκος είναι Cirith Ungol, δηλαδή αριστούργημα. Και δεν δέχομαι αμφισβητήσεις. Και μόνο που έχει τα Join the Legion, The Troll, Heaven help us, Chaos rising (Υπέρτατο Έπος) και το ομώνυμο Ύμνο, φτάνει. Λες και ξέρουμε πολλούς δίσκους με 5 +1 υπερκαρακομματάρες (η διασκευή του Fire του Arthur Brown είναι απίθανη) από τις 9 στο σύνολο. Για μένα είναι ένα από τα αγαπημένα μου U.S. Metal όλων των εποχών. Αλλά βέβαια και τα προηγούμενα τους τα λάτρευα πάντα. Οπότε μην ακούτε εμένα. Ακούστε με τα αυτιά σας. Και αγοράστε την επανακυκλοφορία. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!!!!
(H επανακυκλοφορία περιέχει 5 από τα τραγούδια του δίσκου σε alternative mixes. Ε, η τσαντίλα για την τότε παραγωγή ακόμα κρατεί προφανώς. Έτσι κι αλλιώς, τα τραγούδια σκοτώνουν, ακόμα κι αν τα ακούγατε από χιλιομασημένη κασέτα γραμμένη με φορητό διπλό κασετόφωνο αγορασμένο στην Αγία Βαρβάρα. Ωραία χρόνια τότε, το ’27)
Βαθμολογία: BΑΘΜΟΛΟΓΙΑ??????? ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ????? Άντε επειδή είμαι αυστηρός 5 στα 6 (και λίγο είναι)