Είδος: Black Metal
Χώρα: Ελλάδα
Εταιρία: Deathrune Records
Έτος: 2016
Μετά από μία και κάτι δεκαετία δράσης στις σκιές του underground, μέσα από demo, splits και 7’’, ήρθε η ώρα για τους CHAOSBAPHOMET, το στιβαρό δίδυμο των Ravenlord Wampyri Draconium (EMPIRE OF THE MOON, TATIR) και Ιαπετού (UNHOLY ARCHANGEL), να διαβούν το κατώφλι της πόρτας που λέγεται full length και ενίοτε μετατρέπει τον καλλιτέχνη από ελπίδα σε ξεχωριστή και σημαίνουσα οντότητα στο στερέωμα του ήχου που πρεσβεύει.
Και σε αυτό το πλαίσιο ίσως προκαλέσει μια αρχική έκπληξη η μικρή διάρκεια του “Promethean Black Flame”. 5+2 κομμάτια (ένα intro και μια διασκευή στους τεράστιους NECROMANTIA) και 35 λεπτά μονάχα, θα αναρωτηθεί κανείς. Και μετά θα πατήσει το play και θα καταλάβει. Θα καταλάβει ότι ο Ravenlord χρησιμοποιώντας την πείρα και την σοφία της 20ετίας που έχει διανύσει στα εγχώρια μαυρομεταλλικά κατατόπια δεν ενδιαφέρεται ούτε για αριθμό κομματιών ούτε για διάρκειες αλλά για την ΟΥΣΙΑ πίσω απ’ όλα αυτά. Και η ουσία του “Promethean Black Flame” ζέχνει αρχέγονο ελληνικό blackmetal, με το πνεύμα των προαναφερθέντων NECROMANTIA να είναι η κύρια πηγή αναφοράς.
Το σκοτεινό heavy metal όπως αυτό φιλτραρίστηκε τόσο μέσω των επιθετικών διαθέσεων του σατανικού mid-tempo thrash/death (βλέπε “Dynasty Of Typhon”) του δεύτερου μισού των 80s αλλά και των επιβλητικών doom riffs όπως αυτά που κυριαρχούν στην έναρξη του “To Eos”, είναι αυτό που έχει την τιμητική του καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου και επαναφέρει μνήμες από ονόματα-ογκόλιθους περασμένων εποχών (SAMAEL, MASTER’S HAMMER). Τι μπορεί να πει κανείς για τις εναλλαγές διαθέσεων του φοβερού και τρομερού “Blood Of Hydra” (με εξέχουσες συμμετοχές από Ouroboros και Acherontas VP9) που ξεκινά ερεβωδώς για ξεσπάσει σε ένα majestic ρεφρέν, σε σημείο που όντως να ψάχνει κανείς στο δωμάτιο για τέρας με εννιά κεφάλια; Για το τέλος, ειδική μνεία στο “Nightside Realm” του οποίου τα synths και οι ασήκωτες riff-άρες, οι μελωδίες και τα ξεσπάσματά γυρίζουν το χρόνο κάπου στο ’91-’92 –τότε που ένα είδος ονόματι doom/death διέλυε μεταλλικές ψυχές– ώσπου στο τέλος μας ξαναπετάει στο blackmetal καζάνι που βράζει μονάχα για την πάρτη μας.
Ο οργανικός κιθαριστικός ήχος χωρίς ψηφιακά φτιασίδια της παραγωγής, τα τύμπανα χωρίς τεχνητές βοήθειες και τα απειλητικά φωνητικά εντείνουν την ατμόσφαιρα που ανέδυαν ανάλογες κυκλοφορίες πριν 25 (και βάλε) χρόνια, σε σημείο που όσο ακούει κανείς τον δίσκο του μοιάζουν παράταιρα τα όποια μοντέρνα αντικείμενα γύρω του. Το εκπληκτικότερο όλων όμως απ’ όσα μας χαρίζει το “Promethean Black Flame”, δεν είναι οι επιμέρους στιγμές σαν αυτές που περιγράφηκαν στην προηγούμενη παράγραφο. Είναι η εξαιρετική ροή που χαρακτηρίζει το όλο δημιούργημα, μέχρις ότου η ακρόαση να γίνεται σχεδόν απνευστί και το “Spiritforms Of The Necromancer” που κλείνει τον δίσκο να γίνεται «δικό τους» κομμάτι με χαρακτηριστική άνεση. Τέτοιο παράσημο δεν νομίζω παρά να μπορούν να το λάβουν ελάχιστα συγκροτήματα –διαφωνεί κανείς;
5/6