Γνωρίστε τον Bart Gabriel ||Συνέντευξη με έναν Heavy Metal Maniac

Το όνομα σου είναι συνώνυμο με την εταιρεία management από τις αρχές τις δεκαετίας, αλλά η ιστορία ξεκινά από πολύ νωρίτερα. Δώσε μας μια περιγραφή για το πως μπήκες στο μεταλ πρώτα ως οπαδός και μετά ως δημοσιογράφος.

Η περιπέτεια μου με τo heavy metal ξεκίνησε πολύ νωρίς, ήμουν πολύ μικρός πραγματικά. Πιο πολύ όμως μπήκα στα πράγματα το 1995 που ήμουν πολύ μεγαλύτερος. Πήγα σε μια συναυλία των Motorhead και είδα τον τύπο που ήταν υπεύθυνος και έλεγε στους άλλους τι να κάνουν, δηλαδή τον tour manager. Όχι ότι μου αρέσει να κοντρολάρω τους άλλους αλλά συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν πολλά ταλέντα και εξαιρετικοί μουσικοί που μόνο λίγα άτομα υπήρχαν να τους αξιοποιήσουν, να προσέχουν την καριέρα τους, το πως ακούγονται κλπ. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που δεν παω σε κάποια μπάντα, υπάρχουν τόσες καλές μπάντες και μουσικοί εκεί έξω και τόσοι λίγοι που μπορούν να τους βοηθήσουν. Σχετικά με τη δημοσιογραφία. Λοιπόν, το να γράφω ήταν πάντα πολύ εύκολο για εμένα οπότε στις αρχές είχα ξεκινήσει ένα fanzine με τον αδερφό μου, μετά μπήκα στην ομάδα του Metal Hammer και λίγο αργότερα άρχισα να εργάζομαι για διάφορα άλλα περιοδικά σε Ιαπωνία, Ολλανδία και Γερμανία ως ελεύθερος επαγγελματίας. Πλέον τελικά είμαι αρχισυντάκτης σε έντυπο περιοδικό το οποίο για ένα διάστημα ήταν το μεγαλύτερο στην Πολωνία Αυτή η τελευταία περιπέτεια δεν πήγε και πολύ καλά για εμένα αλλά μου επέτρεψε να έχω μια ακόμα οπτική και είμαι πολύ χαρούμενος για το πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Για να είμαι ειλικρινής, μου άρεσε να κάνω συνεντεύξεις αλλά δεν μου άρεσε να γράφω κριτικές. Γιατί ποιος είμαι εγώ να πω στους άλλους τι είναι καλό και τι όχι; Όλοι έχουμε τα γούστα μας και άλλα πράγματα μας αρέσουν περισσότερο ή λιγότερο. Ειδικά τώρα που ζούμε στο 2017 και υπάρχει η δυνατότητα του Spotify και του Youtube, μπαίνεις ακούς το άλμπουμ και αποφασίζεις αν είναι για εσένα ή όχι.

Τι θα θυσίαζες για να ξαναζήσεις το αίσθημα της στιγμής που άκουσες για πρώτη φορά heavy metal? Κάθε πότε σου ξανάρχεται αυτή η ανάμνηση;

Δεν χρειάζεται να θυσιάσω τίποτα, ο ενθουσιασμός αυτός υπάρχει ακόμα μέσα μου, αυτό το παιδί που άκουσε King Diamond, Maiden και Priest μέσα μου, ζει και βασιλεύει. Όταν οι Maiden ή οι Judas Priest κυκλοφορούν νέο δίσκο, ακόμα τον αγοράζω την ημέρα κυκλοφορίας του, τρέχω σπίτι και τον ακούω στεκόμενος μπροστά από τα ηχεία μου, με το booklet στα χέρια μου, διαβάζοντας τους στίχους και τα credit. Επίσης πολύ συχνά μπορείς να με δεις στο κάγκελο στις συναυλίες, να κοπανιέμαι, να κάνω τα horns, να τραγουδάω κλπ. Εντάξει, όχι και τόσο συχνά, γιατί είμαι πάνω από 1,80 και ο κόσμος πίσω μου νευριάζει και παραπονιέται, αλλά ακόμα συμβαίνει, χαχαχα. Είμαι πάντα και πάνω απ’όλα οπαδός, μετά μανατζερ, μετά παραγωγός και όλα τα άλλα.

Είσαι από μια χώρα που βρισκόταν πίσω από τα πράγματα σχετικά για με τη μεταλ σκηνή τις δεκαετίες 80-90. Πόσο δύσκολο ήταν να γίνεις πρώτα δημοσιογράφος και μετά μάνατζερ για τον ακραίο ήχο στην Πολωνία; Και πως έχουν γίνει τα πράγματα για τις πρώην σοβιετικές χώρες στο μεταλ;

Η Πολωνία δεν ήταν ποτέ Σοβιετική χώρα ούτε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. Ισχύει, ήμασταν πίσω μαζί με χώρες όπως η Ανατολική Γερμανία, η Τσεχοσλοβακία (τώρα Τσεχια και Σλοβακία), Ουγγαρία, Βουλγαρία ή Ρουμανία. Η κυβερνησή μας, ή μάλλον οι ανθρωποι που ήταν υπεύθυνοι για την Πολωνία, είχαν μεγάλη επιρροή από τη Ρωσία ήδη από το 1945, στο συνέδριο της Yalta, όπου οι αρχές των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Ρωσίας (τις 3 κύριες αντιχιτλερικές συμμαχίες) όταν αποφάσισαν την μεταπολεμική οργάνωση της Ευρώπης, ο Στάλιν απαίτησε την κυριαρχία έναντι της Πολωνίας και του 1/3 της Γερμανίας. Ο Ρούσβελτ (πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών) και ο Τσώρτσιλ (πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου) συμφώνησαν με τα αιτήματά του, διότι δεν θέλησαν να διακινδυνεύσουν μια πιθανή σύγκρουση και δεν μας χρειάστηκαν ούτε νοιάζονται για την Πολωνία καθώς κάθε είδους πολωνικές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να είναι εναντίον του. Έτσι ναι, ακούγεται σουρεαλιστικό, αλλά ο Εθνικός Στρατός και οι Πολωνοί στρατιώτες που πολεμούσαν με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν τώρα οι εχθροί. Έτσι, πολλοί άνθρωποι θα συμφωνήσουν μαζί μου, ότι για εμάς ο Β ‘Παγκόσμιος Πόλεμος στην πραγματικότητα έληξε το 1989, όταν η Πολωνία έγινε ανεξάρτητη. Πιθανότατα αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι Πολωνοί, η Ουγγαρία, η Τσεχική Δημοκρατία και η Σλοβακία είναι διανοητικά λίγο διαφορετικοί από την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί θέλουμε να παραμείνουμε δημοκρατικοί τόσο πολύ και γιατί δεν θέλουμε να μας λένε άλλες χώρες ή συνδικάτα  τι να κάνουμε. Μάθαμε το μάθημά μας, το οποίο ήταν πολύ σκληρό και πολύ οδυνηρό, έχουμε μια εμπειρία που άλλες χώρες δεν έχουν, και αντιμαχόμαστε αντί να βαδίζουμε σιωπηλά. Αλλά ποτέ δεν ήμασταν σοβιετική χώρα ή πρώην μέλος της ρωσικής δημοκρατίας. Θυμάμαι πολύ καλά τη δεκαετία του ’80 που φυσικά όλα ήταν πολύ διαφορετικά από ό, τι στη δεκαετία του ’90 και αργότερα. Οι Metalheads και βασικά όλοι οι μη τυποποιημένοι άνθρωποι είχαν πολλά προβλήματα. Στην πραγματικότητα θυμάμαι ότι ακόμη και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν φορούσα ας πούμε ένα t-shirt του Iron Maiden, η Αστυνομία με σταμάτησε να ελέγχει τα έγγραφά μου, να ρωτήσει πού πάω και πού μένω και αν φορούσα ζώνη με καρδιά να είστε σίγουροι ότι θα κατάσχονταν (για να μην αναφέρω ότι μια bulletbelt σήμαινε με τεράστια προβλήματα). Οι Metalheads αποτελούσαν πιθανή απειλή για το σύστημα, ήμασταν οι εχθροί της κοινωνίας, οι αντάρτες. Εξαιτίας αυτού, οι οπαδοί της Πολωνικής Metal ήταν πολύ άγριοι, σα ζώα σε κλουβιά – γεμάτα ενέργεια, που θα μπορούσαν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή. Πιθανώς αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους το παραδοσιακό Heavy Metal δεν ήταν πολύ δημοφιλές εδώ, οι οπαδοί του πολωνικού μέταλ προτιμούσαν πάντα τα πιο επιθετικά είδη, οπότε τη δεκαετία του ’80 κυριαρχούσε το Thrash Metal εδώ. Σίγουρα, συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden ήταν σαν τους θεούς εδώ, αλλά αν αναλύσετε τα άλμπουμ των πολωνικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του ’80, θα βρείτε πολύ λίγα άλμπουμ Heavy Metal. Ακόμη και οι μπάντες που ξεκίνησαν ως παραδοσιακά Heavy Metal όπως για παράδειγμα οι Turbo ή οι Kat, άλλαξαν πολύ γρήγορα στο Thrash Metal, όπως το ζήτησαν τόσο το πλήθος όσο και οι μανατζερ. Άρχισα τη δραστηριότητά μου μετά από αυτή την περίοδο, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, οπότε δεν ήταν τόσο δύσκολο όπως θα ήταν στη δεκαετία του ’80, όταν κάθε είδους καλλιτεχνική δραστηριότητα αποτελούσε πιθανή απειλή για το σύστημα και δεν υπήρχε λογοκρισία. Το μόνο πρόβλημα που θυμάμαι ήταν ότι πολλοί άνθρωποι δεν με πήγαν σοβαρά, γιατί όταν οργανώσαμε τις πρώτες συναυλίες και όταν διαχειριζόμουν πρώτα συγκροτήματα, ήμουν ανήλικος.

Τι σου λείπει περισσότερο από τις μέρες που ξεκίνησες το zine με τον αδερφό σου; Πως άρχισες να γράφεις για Ευρωπαικά περιοδικά;

Σίγουρα μου λείπει τ’ ότι ήμουν νεώτερος, χαχα … Δεν είχα την εμπειρία και τη γνώση που έχω τώρα, γι ‘αυτό δεν θα έλεγα ότι πραγματικά μου λείπει κάτι από εκείνη την περίοδο. Τότε δεν είχαμε e-mails, γράφαμε γράμματα ο ένας στον άλλο και χρησιμοποιούσαμε το τηλέφωνο συχνότερα, οπότε σίγουρα η επαφή με συγκροτήματα και άλλους ανθρώπους ήταν πιο προσωπική. Πολλές φιλίες που ξεκίνησαν τότε επιβίωσαν μέχρι τώρα. Αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο άρχισα να δουλεύω για άλλα περιοδικά – οι επαφές μετατράπηκαν σε φιλίες και οι άνθρωποι που έγιναν φίλοι μου ήθελαν να είμαι μέλος του crew.

Πες μας για το “Secret Of Steel” zine.

Κάποια στιγμή, όταν εργαζόμουν για λίγα διαφορετικά περιοδικά ταυτόχρονα και τα άρθρα μου δημοσιεύονταν σε γερμανικές, ολλανδικές και ιαπωνικές γλώσσες, θα ήθελα να τα διαθέσω και στα αγγλικά. Έτσι ξεκίνησα το Secret Of Steel webzine, αλλά στη συνέχεια έπρεπε να το κλείσω, καθώς δεν είχα χρόνο για αυτό. Λίγα χρόνια αργότερα έκανα παρόμοιο πράγμα και ξεκίνησα το Tyrant Of Steel webzine, αλλά ξανά, έπρεπε να το κλείσω λόγω έλλειψης χρόνου.

Και μια μέρα ξεκίνησες τη Dragonight Agency που έγινε Gabriel Management έτσι; Πόσο δύσκολο ήταν να μπεις στη μουσική βιομηχανία;

Όχι ακριβώς. Πρώτα ήταν η Bard Music, από το όνομα του fanzine που είχα με τον αδελφό μου. Στη συνέχεια, καθώς ο αδελφός μου συνέχισε με το fanzine για λίγο χωρίς εμένα, δούλευα με πολλά ονόματα – όπως το Dragonight Agency, η Bart Gabriel Productions, το Hard Rocker Management του Bart Gabriel και λίγες άλλες. Δεν ήμουν πολύ επαγγελματίας, ξέρω, αλλά απλά δεν με νοιάζει, καθώς επικεντρώθηκα στη δουλειά ή στα έργα για τα οποία ήμουν υπεύθυνος, όχι σε μένα Έτσι δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για μένα με ποιο όνομα δουλεύω, γιατί οι άνθρωποι ξέρανε οτι είμαι εγώ ούτως ή άλλως. Πριν από μερικά χρόνια, όταν καταχωρίζαμε τη δική μου εταιρεία, χωρίς άλλους συνεργάτες ή συνιδιοκτήτες, την καταχώρησα με το επώνυμό μου, έτσι γεννήθηκε το όνομα «Gabriel Management». Το πιο δύσκολο κατά την είσοδο μου στη μουσική βιομηχανία; Κυρίως ήταν η ηλικία μου: όταν ξεκινούσα, ήμουν πολύ νέος, πολύ αφελής και πολύ συχνά δεν είχα πόρους για να χρηματοδοτήσω τα πράγματα που ήθελα να κάνω. Όταν ξεκινούσα, ήμουν βασικά ένας έφηβος με μεγάλα σχέδια και μεγάλο πάθος, αλλά με άδειες τσέπες.

Πως και πότε ξεκίνησες με την Skol Records?

Το Skol Records ξεκίνησε το 2009, όταν κυκλοφόρησα το single CD των Crystal Viper. Το single δεν ήταν κανονική κυκλοφορία – ήταν μέρος ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού, αλλά πιστεύαμε ότι θα φανεί ωραίο αν υπάρχει σαν όνομα σε κάποιο δίσκο. Πάντα μου άρεσαν οι Βικινγκς και η ιστορία των Σκανδιναβικών χωρών όπως και το άλμπουμ των Faithful Breath με τίτλο Skol, απ’ όπου προέρχεται το όνομα. Πάντα μου άρεσε επίσης το artwork του Michael Whelan, το οποίο υπάρχει στο εξώφυλλο του LP «King of the Dead» των Cirith Ungol και του Smiling Jack των Manilla Road, οπότε ήθελα να έχουμε στο λογότυπο μας αυτό το κέρατο. Με την ευκαιρία: ναι, ξέρω ότι οι Βίκινγκς δεν είχαν κέρατα στα κράνη τους. Αλλά στην πραγματικότητα, οι πολεμιστές ορισμένων από τις φυλές προ-βίκινγκ στις σκανδιναβικές χώρες τους φορούσαν, έτσι ώστε ο μύθος να μην είναι τόσο μακριά από την αλήθεια.

Τι βλέπετε στα συγκροτήματα τα οποία αναλαμβάνετε με τη Skol Records; Πώς βρίσκετε μπάντες για την ετικέτα σας και τι πρέπει να κάνουν για να σας κάνουν να τους ενδιαφέρετε;

Πρώτα απ ‘όλα πρέπει να είναι μια μπάντα Heavy Metal. Λαμβάνουμε άπειρο υλικό όλων των ειδών , αλλά δεν έχω καμία φιλοδοξία να μετατρέψω τη Skol Records σε κανονική ετικέτα. Ειδικευόμαστε στο παραδοσιακό Heavy Metal και αυτό δεν αλλάζει. Προσπαθώ να είμαι ενημερωμένος με αυτά που συμβαίνουν, γι ‘αυτό ουσιαστικά ελέγχω και ψάχνω για ανειδίκευτα συγκροτήματα Heavy Metal, τόσο νέους όσο και παλιούς, όλη την ώρα. Ταυτόχρονα, γνωρίζω τους περιορισμούς μου, οπότε όταν ξέρω ότι μια μπάντα που μου αρέσει θα έχει καλύτερες συνθήκες σε άλλη ετικέτα, θα τους βοηθήσω να υπογράψω τη συμφωνία με κάποιον άλλο ή τουλάχιστον θα τις συνιστούσα.

Η ετικέτα σας κυκλοφόρησε μερικά tribute album. Nα περιμένουμε κάτι νέο μετά τα άλμπουμ Exciter, Riot και Anvil; Πιθανώς κάτι πιο σκοτεινό ή underground ή κάτι για τη πολωνική σκηνή της δεκαετίας του 80;

Δεν ξέρεις ποτέ. Αυτή τη στιγμή δεν σχεδιάζω κάτι τέτοιο, αλλά μπορεί να αλλάξει. Ξέρετε, δεν είναι μεγάλο μυστικό ότι θα χάσω χρήματα σε όλα αυτά τα tribute – όταν θα συγκρίνετε το πραγματικό κόστος ολόκληρου του αντικειμένου, τα δικαιώματα, τα art cover, το σχεδιασμό booklet, το pressing κλπ. – για να μην αναφέρουμε ότι δίνουμε το 1 / 5  δωρεάν – με τις πωλήσεις, το υπόλοιπο  χτυπά το μηδενικό επίπεδο. Αλλά δεν με νοιάζει, καθώς αυτό είναι κάτι που κάνω σαν οπαδός. Έτσι ποιος ξέρει, ίσως θα υπάρξει κανένα tribute στη Skol Records στο μέλλον. Καμιά ιδέα?

Ποιο είναι το συγκρότημα με το οποίο επιθυμείτε να συνεργαστείτε στο μέλλον ή όλα τα όνειρά σας έγιναν πραγματικότητα με τους Heavy Load;

Υπάρχουν πολλά μεγάλα συγκροτήματα με τα οποία θα ήθελα να δουλέψω, φυσικά θα ήταν τέλειο να δουλέψω με μερικά από τα αγαπημένα μου, όπως King Diamond, Iron Maiden, Judas Priest, Exciter ή Raven. Νομίζω ότι θα ήμουν επίσης σε θέση να δώσω νέα πνοή σε κάποιο άλμπουμ Metallica , να τους πάω σε εποχές «Ride The Lightning», χαχα … Ναι, είμαι πολύ χαρούμενος που δουλεύω με τους Heavy Load, είναι μια τεράστια μπάντα με ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.

(Αν ξέρεις) να περιμένουμε νέο άλμπουμ από τους Σουηδούς ή μόνο τις επανακυκλοφορίες;

Δεν μπορώ να πω πολλά για τώρα, αλλά όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, ετοιμάζουν κάτι το ιδιαίτερο για την 40ή επέτειό τους του χρόνου. Θα αψηφήσουν τις δυνάμεις της σκοτεινής θάλασσας!

Πες μου γιατί το Heavy Metal έχει ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του. Βλέπω μπάντες όπως οι Manilla Road ή οι Cirith Ungol που είναι δημοφιλείς σήμερα αλλά ήταν σχεδόν νεκρά για 20-30 χρόνια. Γιατί όλα αυτά τα συγκροτήματα δεν ήταν τόσο δημοφιλή στη δεκαετία του ’90; Και γιατί νέοι οπαδοί έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους πάνω τους;

Ναι, είναι αλήθεια ότι μπάντες όπως οι Cirith Ungol ή οι Manilla Road είναι πλέον πιο δημοφιλείς από ό, τι στη δεκαετία του ’90. Φυσικά δεν μπορούμε να μιλάμε για κάποια τεράστια δημοτικότητα και εξαιρετικούς αριθμούς, αλλά είναι αλήθεια και νομίζω ότι υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι πίσω από αυτό. Πρώτα απ ‘όλα, το ιντερνετ. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολο να ανακαλύψουμε καλές μπάντες και αξιόλογη μουσική, για να βρούμε τι μας ταιριάζει. Έτσι, αν ένας νεαρός μεταλ οπαδός δεν θέλει να ακολουθήσει τις τάσεις και να ακούσει μπάντες από μεγαλύτερες ετικέτες με μεγαλύτερο προϋπολογισμό προώθησης μόνο και θέλει να ανακαλύψει κάτι που θα του αρέσει, έχει μια επιλογή. Πολλές επιλογές, καθώς η Heavy Metal και η Ροκ μουσική δεν έχουν σύνορα, ποτέ δεν θα πείτε «εντάξει, »άκουσα όλες τις μπάντες και όλα τα άλμπουμ που υπάρχουν». Αυτό δεν είναι φυσικά δυνατό. Έτσι, υπάρχει και ένα στοιχείο περιπέτειας σε αυτό, γιατί είναι σαν να εξερευνείτε νέο κόσμο. Δεν είναι μόνο για τις δύο μπάντες που αναφέρατε, αλλά και για τη Metal, τη Hard Rock και μουσική από το παρελθόν γενικά. Μουσική, η οποία ήταν πραγματική και ειλικρινής, γεμάτη συγκινήσεις, μουσική από ταλαντούχους μουσικούς που συχνά ήταν εναλλακτικά με μοναδικά οράματα και δεν φοβόταν να δοκιμάζουν νέα πράγματα. Ήταν πολύ συχνά δημιουργοί, όχι οπαδοί. Και δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο σχετικά με πολλά σημερινά συγκροτήματα, έτσι; Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που ξεκίνησαν την περιπέτεια τους με το Heavy Metal από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα, αλλά άρχισαν να σκάβουν βαθύτερα και έγιναν σκληροί οπαδοί λιγότερο γνωστών συγκροτημάτων. Πολλοί παλιοί φίλοι του Metal είναι πολύ περήφανοι, γελούν όταν βλέπουν τα παιδιά, ας πούμε με μπλούζες Sabaton ή Five Finger Death Punch, τους αποκαλούν ποζεράδες. Δεν είμαι έτσι, γιατί γνωρίζω ότι μερικά από αυτά τα παιδιά θα αρχίσουν να σκάβουν βαθύτερα, θα ανακαλύψουν αυτά τα κλασικά πιο μεταλ πράγματα και ίσως αρχίσουν να τα υποστηρίζουν πηγαίνοντας στα λαιβ τους και αγοράζοντας τα άλμπουμ και merchandise. Ή ίσως θα εμπνευστούν ακόμη και θα ξεκινήσουν τις δικές τους μπάντες. Ποιός ξέρει! Δεύτερος λόγος είναι ο ανθρώπινος παράγοντας: το Heavy Metal είναι κάτι περισσότερο από μια μουσική, είναι μια σκηνή, ο λαός. Όταν πηγαίνετε σε ένα τεράστιο μεγάλο φεστιβάλ, είστε περιτριγυρισμένοι από 10 ή 20 000 άτομα και είστε ανώνυμοι. Όταν βρίσκεστε σε μια Heavy Metal συναυλία, περιβάλλεστε από 50 ή 100 άτομα που σας αρέσουν τα ίδια συγκροτήματα που σας αρέσουν. Έτσι, είστε είτε περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που είναι ήδη φίλοι σας, ή ποιοι είναι οι πιθανοί νέοι σας φίλοι.

Πως βλέπεις τα πράγματα για το true metal τα επόμενα 10 χρόνια;

Εξαρτάται από το τι είναι το true metal για σένα. Για μένα True Metal είναι αυτός που παίζει από καρδιάς, είναι ειλικρινής, με βάση τα συναισθήματα, και για όλους τους σωστούς λόγους. Συγκροτήματα όπως ας πούμε οι Nunslaughter, Sabbat, Destroyer 666, Desaster, Nifelheim – είναι όλα True Metal για μένα. Όταν πρόκειται για τον γενικό μεταλ ήχο, ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα ανοίξουν τελικά τα μάτια και τα αυτιά τους και θα ξαναρχίσουν να εκτιμούν σκληρά εργαζόμενους και ταλαντούχους καλλιτέχνες και μουσικούς που πραγματικά παίζουν τα όργανα τους και τραγουδούν τα τραγούδια τους χωρίς τη βοήθεια ηλεκτρονικών συσκευών που συντονίζουν τις φωνές τους ή καλύπτουν την έλλειψη ταλέντου.

Δώσε μου ένα τοπ 5 με μπάντες γενικά και ένα τοπ 5 με μπάντες από το 2007 και μετά.

Εντάξει, αυτό είναι δύσκολο καθώς υπάρχουν πολλές, πολλές μπάντες που έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Εάν θα έπρεπε να επιλέξω μόνο πέντε, θα ήταν ο King Diamond και οι Mercyful Fate (μαζί), Iron Maiden, Judas Priest, Candlemass και ex aequo Bathory και Black Sabbath. Όταν πρόκειται για νεώτερα συγκροτήματα, θα αναφερθώ σε Savage Master, Enforcer, Visigoth, Eternal Champion και Νight Demon. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω στους Metalucifer και τους Sacred Steel, καθώς έχω τον τρελό σεβασμό και για τις δύο μπάντες για αυτό που κάνουν, τους Cirith Ungol και τους Mythra που επέστρεψαν και έκαναν το παιδί μέσα μου χαρούμενο, τους Manilla Road και Raven που κάνουν αυτό που γουστάρουν και φυσικά Crystal Viper, καθώς με κρατούν απασχολημένο και μερικές φορές φορτίζουν τις μπαταρίες μου.

Ο επίλογος δικός σου!

Ακούστε τη μουσική που σας αρέσει και υποστηρίξτε τις μπάντες και τους καλλιτέχνες που σας αρέσουν. Σας χρειάζονται, οι οπαδοί είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της Metal σκηνής και εσείς αποφασίζετε αν οι μπάντες θα επιβιώσουν ή αν θα εγκαταλείψουν. Συνεχίστε να αγοράζετε αυθεντικά αλμπουμ και merchandise και δείξτε τους ότι αυτό που κάνουν έχει πράγματι νόημα.