Τρίτη και 13 και ο τιτάνας David Vincent επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη για να ταράξει τα μαγικά νερά του Θερμαΐκού παρέα με τους Καρδιτσιώτες Deacidified. Η νύχτα ξεκίνησε με μια μικρή καθυστέρηση καθώς η προσέλευση του κόσμου στο Eightball μας ήταν περιορισμένη. Όπως και να έχει, τα παλικάρια από την Καρδίτσα μας ‘έπνιξαν΄ με το σκοτεινό – που βαδίζει σε κάπως grind μονοπάτια – Death Metal τους. Είναι παιδιά με όρεξη και καύλα γι’ αυτό που κάνουν και μάλιστα αυτό είναι εμφανές και από τις συνθέσεις τους. Τι εννοώ. Μπορεί τα κομμάτια τους να είναι θεωρητικά μικρά σε διάρκεια (άλλωστε αυτό είναι καλό για το είδος που υπηρετούν), ωστόσο τα κομμάτια τους είναι μπολιασμένα με πολλές ιδέες και διανθισμένα με εκείνη την ποιότητα που σε κάνει να κινηθείς άμεσα στον ρυθμό τους. Σίγουρα έχουμε πολλά ακόμα να δούμε από τους Deacidified μέσα στα επόμενα χρόνια. Το μοναδικό αρνητικό που θα μπορούσα να σημειώσω, χωρίς καμία διάθεση να προσβάλλω ή να πικάρω τα παιδιά, είναι το γεγονός ότι πέραν του frontman του συγκροτήματος που έχει μια διάχυτη ενέργεια και πηγαινοέρχεται με άνεση στη σκηνή, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας έμοιαζαν κάπως στατικά και ατομικά απομονωμένα. Αν είχαν απελευθερωθεί παραπάνω και ατομικά (ο καθένας τους να κάνει το γούστο του) και συλλογικά (δείχνοντας μια επικοινωνία ανάμεσά τους), σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα καλύτερο. Άλλωστε σε μια συναυλία πρέπει το ακουστικό να εναρμονίζεται με το οπτικο / αισθητικό μέρος μια ζωντανής παρουσίας.
Το σετ τους περιελάμβανε τα εξής κομμάτια:
Dethroned, Disambiguation of Insanity, Premonition, Inverted logic, Headless Belief, Impeding Doom, For The Time Has Come.
Το κυρίως μενού της βραδιάς ήταν η ηγετική μορφή των Morbid Angel και το παρεάκι του. Ο λόγος για τους Tim Yeung (υπερταχύτατος και τρομερά επιδέξιος), Bill Hudson και Ira Black, οι πορείες των οποίων είναι γνωστές και λαμπρές, οπότε δικαίως βρίσκονται στο πλευρό του Vincent. Οι I Am Morbid μπούκαραν φορτσάτοι στη σκηνή του Eightball, δείχνοντας ετοιμοπόλεμοι. Φουλ ορεξάτοι, δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα, αφού το σετ τους περιελάμβανε κομμάτια μόνο από τους 4 πρώτους δίσκους των Morbid Angel, με λίγη περισσότερη βάση στο Covenant και το Domination. Καταιγιστικοί από άποψη παιξίματος και απόδοσης, προκάλεσαν ένα ηχητικό τσουνάμι που ικανοποίησε τους παρεβρισκομένους. Ανετότατα θα μπορούσα να τους ακούω / βλέπω σε λούπα για κανα τριήμερο. Ωραία έκατσε στο μάτι και τα σχόλια που έκαναν αναμεταξύ τους, όσο βρίσκονταν επάνω στη σκηνή, δείχνοντας πως υπάρχει ένα ευχάριστο κλίμα μεταξύ τους, ενώ παράλληλα ήταν εμφανής ο στόχος τους να αποδόσουν όσο καλύτερα γίνεται τα ιστορικά αυτά κομμάτια. Αρκετές φορές αστειεύτηκε και πείραζε το κοινό ο Vincent, κάτι που πρόσφερε πολλά χαμόγελα και δημιούργησε χαρούμενα συναισθήματα (αν ήταν δηλαδή καμιά παγοκολόνα που μας γράφει στα καμπανέλια του, ε θα είχαμε θεματάκια). Στα αρνητικά να εντάξω το γεγονός ότι μας έκοψαν 2-3 τραγουδάκια απ΄ το σύνηθες σετ που παρουσιάζουν, με αποτέλεσμα να μειωθεί και η ώρα τους επάνω στο σανίδι. Μαχαιριά στην καρδιά ήταν το γεγονός ότι ανακάλυψα πως ενώ το καλύτερο κομμάτι του κόσμου, το «Dawn Of The Angry» ήταν αρχικά στο σετ, δεν ακούστηκε ποτέ, οπότε έκατσα σε μια γωνία, αγκάλιασα τα γόνατά μου και έκανα το εκκρεμές με μάτια δακρυσμένα. ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ.
Μεγάλη απογοήτευση ήταν η μικρή προσέλευση του κόσμου. Κατανοώ πως ήταν Δευτέρα με κάπως τσιμπημένο εισιτηριάκι (που αντικειμενικά όσοι αντιλαμβάνονται πέντε πράγματα παραπάνω κατανοούν τις εν λόγω τιμές) ή την απόφαση να μην δεις I Am Morbid γιατί έχεις ξαναδεί Morbid Angel – και μεις ξανάδαμε αλλά πήγαμε κι ας ήμασταν κομμάτια απ΄ τη δουλειά. Αυτό που δεν μπορώ να δικαιολογήσω σε καμιά περίπτωση είναι η επιλογή του να μην πας σε ένα λάιβ γιατί λείπουν αρχικά μέλη ή δεν είναι true και άλλες τέτοιες τζιριτζάντζουλες. Είχες κτήνος David Vincent πλαισιωμένο από λαμπρούς και ένδοξους καλλιτέχνες – επαγγελματίες που δίνουν το 100% των δυνατοτήτων τους για να ακουστούν τα έπη των M.A. όπως πρέπει. Στην τελική, την απόδοση κοιτάς, να περάσεις καλά με αυτό που ακούς, να είναι άρτιο το όλο πλαίσιο μιας ζωντανής εμφάνισης. Δεν θα αναλωθώ παραπάνω στο εν λόγω ζήτημα, νομίζω καταλαβαίνετε τί θέλω να πω.
Καταληκτικά, ήταν μια τρομερά έντονη βραδιά που έκανε λίγο πιο θερμές τις σχέσεις μας με τον κάτω κόσμο. Αξιοπρεπέστατη εμφάνιση από τους I Am Morbid, αλλά και από τους Deacidified. Να ΄ταν κι άλλο.