Megadeth απ’ το καλύτερο στο χειρότερο. Έχουν απ’ όλα. Τους προσκυνάμε, τους βρίζουμε (ακριβώς επειδή τους προσκυνάμε) και αποκλείεται να συμφωνήσουμε για την κατάταξη. Αφήνουμε όλες τις υπόλοιπες συζητήσεις στην άκρη γιατί αυτός ο πρόλογος δεν θα τελειώσει ούτε αύριο και πάμε..
- Rust in Peace (1990)
Εποχές Cryptic Writings είχε πει ο Mustaine με την μετριοφροσύνη που τον διακρίνει ‘Υπάρχουν καλύτεροι παίχτες από μένα και καλύτεροι συνθέτες από μένα. Πόσοι όμως είναι καλύτεροι παίχτες και συνθέτες από μένα;’ Ξέρεις κάτι ρε Mustaine; Λίγοι… Κορυφή που δεν ξαναπάτησαν οι Megadeth και ούτε θα ξαναπατήσουν. Ούτε αυτοί ούτε κάνεις άλλος.
2. Peace Sells (1986)
Θα μπορούσε να είναι αυτό πρώτο αλλά υπάρχει το RIP. Πολλοί προσπάθησαν να ακουστούν έτσι, ειδικά εκείνα τα χρόνια αλλά κατέληξαν στα μεταχειρισμένα και πολύ φτηνά μάλιστα τόσα χρόνια μετά.
Ποιος είπε ότι το μίσος για την πρώην μπάντα σου και η αγάπη σου για την πρέζα, δεν θα σου βγουν σε καλό;
- Killing is my Business (1985)
Απαντώντας στην παραπάνω ερώτηση, η τότε εταιρία τους όταν άκουσε το KIMB. Όσο και αν δεν έχει τα 96 ψηφιακά κανάλια που γράφτηκε το Countdown άλλο τόσο στάζει καύλα, πώρωση και ξινίλα. Α, και η επανέκδοση του με «καλύτερο» ήχο ή οι κατά καιρούς εκτελέσεις των κομματιών με αλλαγμένους στίχους θα έπρεπε να τιμωρούνται με θάνατο. Ή ακόμα χειρότερα με αναγκαστική ακρόαση του Risk. Rattle your goddamn heads..
4. Countdown To Extinction (1992)
Αν δεν έχουν πέσει ήδη μπινελίκια για την λίστα ως εδώ, να η ευκαιρία σου να αρχίσεις! Κυρίως για συναισθηματικούς λόγους (έχουμε και τέτοιους) βρίσκεται σ’ αυτήν τη θέση αφού ο γραφών το αγόρασε λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του και το χει λιώσει 2 φορές από τότε. Όχι ότι δεν το αξίζει κιόλας έτσι;
- So Far, So Good… So What? (1988)
Ο γκαντέμης της δισκογραφίας τους. Είχε την ατυχία (καλά είχε και μέτριο ήχο) να στριμωχτεί μέσα σε 2 απ’ τις καλύτερες κυκλοφορίες του Αμερικανικού metal. Μάλλον γι’ αυτό στις συζητήσεις περί Megadeth κανείς δεν θα το πει αγαπημένο του, αλλά αν πιάσεις τα τραγούδια, το ένα είναι ύμνος το άλλο έπος από ‘κει, το παράλλο κομματάρα και δεν συμμαζεύεται.
- Cryptic Writings (1997)
Ο λόγος που έφαγε τη θέση του Youthanasia είναι ότι κυλά σαν νερό. Λιγότερο heavy αλλά πιο γκαζιάρικο, σίγουρα πιο ραδιοφωνικό αλλά ακόμα και τα τραγούδια που φτιαχτήκαν για να γίνουν hit έχουν ουσία. Όχι η ουσία που θα θέλαμε ακριβώς ή αυτή που θα ‘θελε ο Mustaine αλλά εντάξει.
7. Youthanasia (1994)
Ο μισός δίσκος θα μπορούσε να βρίσκεται στο Countdown. Το κακό είναι ότι ο υπόλοιπος μισός ακούγεται σαν τα αποφάγια του Countdown. Αλλά ο μισός είναι καλός. Πολύ καλός.
- Hidden Treasures (1995)
Ναι έχει διασκευές, τραγούδια από συλλογές, ακυκλοφόρητα και δεν είναι κανονική κυκλοφορία. Θα ‘θελες όμως να είναι έτσι; Γιατί Angry again, Breakpoint και Go to hell δεν έχουν αλλού ε;
- Τhe System Has Failed (2004)
Το πισωγύρισμα. Οκ, έχει μέσα κάποια πολύ καλά κομμάτια, μερικά τύπου ‘παίζουμε όπως παλιά’ και μερικά που αν δεν είχαν ηχογραφηθεί ποτέ δεν θα είχαν λείψει σε κανέναν. Καλό προς μέτριο.
10. The World Needs A Hero (2001)
Αν έλειπε το παίξιμο του Pitrelli, που καλός είναι αλλά όχι για Megadeth, ίσως αυτός ο δίσκος να ‘ταν και 2 θέσεις πιο πάνω. Φυσικά δεν φταίει μόνο αυτός. Και δω μιλάμε για μισό δίσκο σε ψηλά επίπεδα και μισό ιδανικό για χασμουρητά.
11. United Abominations (2007)
Η περίπτωση. Το UA τα χώνει απ την αρχή ως το τέλος. Στο τέλος όμως πέρα από 2-3 κομμάτια εσύ μένεις να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά και δεν είναι το νέο αγαπημένο σου άλμπουμ των Deth. Ε,είναι λίγο να γιατί.
12. Dystopia (2016)
To φρέσκο. Ίσως αν περάσουν μερικά χρόνια ακροάσεων ακόμα ανέβει λίγο στην συνείδηση μας αλλά ως τότε είναι στην ίδια κατηγορία με το UA. Πράγμα που δεν το τιμά ιδιαίτερα.
13. Endgame (2009)
Αν δεν το ‘χεις καταλάβει φίλε αναγνώστη εδώ και ώρα έχουμε πέσει κάτω απ την μετριότητα. Όποτε ρίχνουμε και το επίπεδο μας ανάλογα. To Endgame είναι μέτριο προς μάπα και πραγματικά θα μπορούσε να μην είχε κυκλοφορήσει ποτέ.
14. Thirteen (2011)
Άλλος ένας απίθανος κατιμάς απ’ τους Megadeth. Αυτό είναι μάπα προς κακό αφού προσβάλει την νοημοσύνη του πελάτη, ε συγγνώμη του οπαδού. Θα το βρείτε στο βίντεο κλαμπ στο ράφι με τις κωμωδίες.
15. Super Collider (2013)
Αν ως δια μαγείας εξαφανιζόταν απ τη δισκογραφία τους δεν θα το παίρνε χαμπάρι κανείς. Πιο άχρηστο και από μάλλινο ζιβάγκο στην έρημο. Του αξίζει περισσότερο κράξιμο αλλά δυστυχώς δεν πιάσαμε ακόμα πάτο.
16. Risk (1999)
Mια απ τις απόλυτες φόλες της μουσικής. Ο πάτος. Το μηδέν. Κυκλοφόρησε όταν η μπάντα είχε ένα απίστευτο σερί από κορυφαίες κυκλοφορίες και αμέσως το μίσησαν εκατομμύρια κόσμου σε όλον τον πλανήτη. Μάλλον η μεγαλύτερη απογοήτευση που φάγαμε σαν οπαδοί. Έβερ.