Είδος: N.W.O.B.H.M./Heavy Metal
Χώρα: Μ. Βρετανία
Εταιρία: –
Έτος: 2017
Το όνομα Desolation Angels πιθανότατα δεν σας λέει κάτι, εκτός αν είστε φαν του διάσημου πιονέρου της Beat Generation, Jack Kerouac ή συλλέκτες βινυλίων από σουπεργκρουπ της δεκαετίας του ’70 ή απλά λάτρης του ποιοτικού N.W.O.B.HM. Οι Desolation Angels θεωρούνται μια από τις μπάντες που μπόρεσαν να μας προσφέρουν υψηλού επιπέδου (και κυρίως μελωδικό) New Wave Of British Heavy Metal, παρότι κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ στη δεκαετία του ’80 (το ομώνυμο του 1986) και ένα ακόμα στα 90’s (το ‘While The Flame Still Burns’ το 1990), πρίνο διαλυθούν το 1994. Το βασισμένο στο κλασσικό ροκ παίξιμο με τις διπλές κιθάρες ήταν αξιομνημόνευτο, γι’αυτό άλλωστε τριάντα+ χρόνια μετά το όνομά τους βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία του δεύτερου κύματος του είδους. Τρία χρόνια μετά την επανένωσή τους (2012), το 2015 κυκλοφόρησαν ένα EP με πέντε νέα κομμάτια με τίτλο “Sweeter Than Meat”, που ακούγονται ανανεωμένοι και με κίνητρο. Πλέον η επιστροφή τους σφραγίστηκε, 27 χρόνια μετά την τελευταία τους προσπάθεια με ένα νέο studio album. Η σημερινή μορφή της μπάντας περιλαμβάνει έναν νέο τραγουδιστή, τον Paul Taylor (πρώην Elixir, Midnight Messiah), ο οποίος αντικατέστησε τον Curly Davies. Το lineup αποτελείται από 2 αρχικά μέλη, τον Robin Brancher και τον Keith Sharp στις κιθάρες, καθώς και τον Clive Pearson στο μπάσο και τον Chris Takka στα τύμπανα. Το “King” είναι ένα από αυτά τα άλμπουμ που αποτελείται από ευθυτενείς συνθέσεις και δεν στερείται επιθετικότητας ή μελωδίας. Φυσικά, η απόδοση του συγκροτήματος αλλά και η παραγωγή είναι άψογη. Η δουλειά του διάσημου παραγωγού Chris Tsangarides, είναι εκπληκτική, καθώς κάθε όργανο είναι εύκολα διακριτό και του δίνεται η ευκαιρία να λάμψει. Ευτυχώς, ο ήχος δεν είναι 100% εκσυγχρονισμένος – οι κιθάρες ευτυχώς δεν είναι χαμηλά κουρδισμένες, καθιστώντας τον ήχο ζεστό όσο και αναλογικό για τα αυτιά μου. Το εναρκτήριο ‘Doomsday’ είναι ένα γρήγορο ροκ κομμάτι, με γρήγορο ρυθμό μέχρι τέλους και μοιάζει να έχει φτιαχτεί για σίγκλ, ενώ το ‘Another Turn Of The Screw’ είναι κάπως σκοτεινό και έχει ένα μυστηριώδες, δυσοίωνο riff, εξαιρετικό σόλο που το κάνει πράγματι σπουδαίο. Το τρίτο κομμάτι ‘Devil Sent’ είναι μια συμπαγής power ballad που έχει μοναδικές κιθάρες στην κορύφωσή του. Το ‘Rotten To The Core’, παρά τις mid-tempo ταχύτητες και τον ακατέργαστο ήχο του, έχει μια ανατολίτικης κλίμακας riff, που δίνει ποικιλία στο άλμπουμ. To ‘Your Black Heart’ είναι ένα αρκετά βαρύ τραγούδι που σε συνδυασμό με τους εξαιρετικούς στίχους το καθιστούν στα καλύτερα του άλμπουμ. Τα φωνητικά είναι εδώ είναι φοβερά, τόσο στο κουπλέ όσο και στο ρεφραίν. To ‘Find Your Life’ που ακολουθεί, είναι σοφά πιο ήρεμο, αργό και μάλλον συναισθηματικό δημιουργώντας μια ακόμα ωραία μπαλάντα. Το ‘Hellfire’ για ακόμη μια φορά αναγκάζει τον ακροατή να σηκώσει τις γροθιές του στον αέρα. Χαρακτηριστικό, τυπικό N.W.O.B.H.M. αριστούργημα με εντυπωσιακά στοιχεία και πανέμορφο ρεφραίν. Το ‘Sky Of Pain’ είναι ένα από τα highlight αυτού του άλμπουμ. Είναι απίστευτο μέσα στην απλότητα των ιδεών που κρύβει μέσα του και φέρνει πίσω την αύρα της παλιάς σχολής. Εδώ ο Taylor δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Σε γενικές γραμμές, τα φωνητικά του Paul Taylor είναι εξαιρετικά τραγουδώντας κάθε στίχο προσεκτικά ενώ (δεν είναι μυστικό πως σε όλους θα) μου θυμίζουν έντονα την χροιά του Byfford. Το ‘Demon Inside’ προσπαθεί να αποδώσει ένα επικό συναίσθημα και αποτελεί ένα θαυμάσιο τελείωμα. Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με κάτι περισσότερο από μια απλά καλή επιστροφή μιας αγαπημένης μπάντας. Έχουμε να κάνουμε με μια εμφατική επάνοδο που θα εκτιμήσουν όλοι οι N.W.O.B.H.M. οπαδοί.
4,5/6