Τι συμβαίνει όταν ένα φινλανδικό συγκρότημα με μπλακ μέταλ καταβολές αποφασίζει να υπνωτίσει το ακροατήριό του με μουσική που δεν χωράει σε προκατασκευασμένα στεγανά; Εσείς φοβάστε το κοσμικό κενό; Είστε έτοιμοι για να εξερευνήσετε απροσπέλαστα σημεία της ψυχής σας; Διαβάστε τι μας είπε ο φρόντμαν των Oranssi Pazuzu, Jan-His και βρεθείτε αντιμέτωποι με τις παραπάνω ερωτήσεις και με τον λόγο του πορτοκαλί δαίμονα.
Γεια σου και ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη με το Metal Invader.
Μπορείς να μας πεις την ιστορία για το πώς δημιουργήθηκαν οι Oranssi Pazuzu; Ποιος ήταν ο αρχικός σκοπός του συγκροτήματος και πώς καταφέρατε να έχετε ένα από τα καλύτερα λόγκο στο μέταλ; Έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα;
Ευχαρίστησή μου. Ξεκινήσαμε θέλοντας να κάνουμε σκοτεινή και υπνωτική μουσική που να είναι βαριά αλλά όχι με τον παραδοσιακό «μεταλ» τρόπο. Έπρεπε να προκύπτει από αυτό που είναι φυσικό για μας. Μέσω του οργανικού στυλ παιξίματος συνδυασμένο με την επιθυμία να πειραματιστούμε και να έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας προς κάθε είδους τέχνη. Ειδικά τα φωνητικά και οι αρμονίες στα πρώτα κομμάτια που κάναμε ήταν βαθύτατα επηρεασμένα από το δεύτερο κύμα του Νορβηγικού μπλακ μέταλ. Αλλά επίσης οι Circle, ένα φινλανδικό συγκρότημα, ήταν βασική μας επιρροή. Το υλικό που βγάλανε στην αρχή της χιλιετίας είναι ό,τι πιο υπνωτικό έχει βγει ποτέ, ενώ ροκάρει κιόλας. Τσεκάρετε το άλμπουμ “Taantamus” για παράδειγμα. Το λόγκο μας το έκανε ο φίλος μας Samuli Huttuned που επίσης έκανε το εξώφυλλο του πρώτου μας άλμπουμ και έχει δουλέψει και σε άλλα πράγματα μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω πως εμπνεύστηκε από τον πρώτο μας τραγούδι, το “Korppi”, το οποίο σημαίνει γεράκι.
Ποια είναι η τυπική διαδικασία συγγραφής των Oranssi Pazuzu, αν υπάρχει κάτι τέτοιο; Πρώτα έρχεται η μουσική ή είναι οι στίχοι ή ένα κόνσεπτ που γεννάει τη μουσική που το περιβάλλει; Πολλά από τα κομμάτια σας είχαν, κι ακόμα έχουν, μια ωμή μπλακ μέταλ ή ακόμα και πανκ βάση, είναι αυτή η πρώτη στρώση και τα υπόλοιπα έρχονται μετά;
Βασιζόμαστε κυρίως στην ατμόσφαιρα. Ο τρόπος συγγραφής ποικίλει από το να φέρει κάποιος κάποιες ιδέες στην πρόβα και να τζαμάρουμε το κομμάτι από την αρχή. Προσπαθούμε να αφήνουμε χώρο για αυτοσχεδιασμό στα κομμάτια, ειδικά αυτόν τον καιρό. Κι αν κάποιος φέρει μια ιδέα, τζαμάρουμε μαζί της και πιθανότατα θα την μεταμορφώσουμε σε κάτι διαφορετικό. Κάποιες φορές τζαμάρουμε μια ιδέα από μια άλλη πιο αφηρημένη ιδέα ή «εικόνα» που συζητάμε πίνοντας μπύρες. Στο “Värähtelijä” θέλαμε να έχουμε διαστρεβλωμένα ριφ και επίσης από πάνω να βάλουμε στρώσεις άμπιεντ και νόιζ αντί να έχουμε ξεχωριστά άμπιεντ σημεία κλπ.
Το γεγονός ότι οι στίχοι σας είναι στα Φινλανδικά έχει σταθεί ποτέ εμπόδιο στην αναγνώρισή σας σε συγκεκριμένες αγορές ή κάποια ακροατήρια; Πόσο σημαντικό είναι για σας να εκφράζεστε στην μητρική σας γλώσσα και θα το κάνατε ποτέ στα Αγγλικά; Οι φινλανδικοί τίτλοι μπορεί να μην είναι κατανοητοί στις μάζες, αλλά σίγουρα αποπνέουν κάτι το ‘μέταλ’.
Δεν μας νοιάζει τι έλκει το κοινό κι ακόμα λιγότερο τις αγορές για να είμαι ειλικρινής. Κάνουμε το είδος της τέχνης που θέλουμε εμείς και φυσικά θέλουμε να το μοιραστούμε. Ειδάλλως δεν θα κυκλοφορούσαμε άλμπουμ και δεν θα κάναμε συναυλίες. Αλλά αφού τη μοιραστούμε, εξαρτάται από αυτόν που το βίωσε αν θα ταυτιστεί μαζί της κι αν θα τον εξιτάρει ή όχι. Νομίζω τα πράγματα θα εξελιχτούν με φρικαλέο τρόπο αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι θέλει ο κόσμος να ακούσει. Το να κάνουμε στίχους στην μητρική μας γλώσσα είναι απλά ο καλύτερος τρόπος για να κατακτήσουμε πλήρως τις δυνατότητες της ατμόσφαιρας. Γνωρίζουμε αρκετά καλά αγγλικά, αλλά όχι με τέτοιον τρόπο ώστε να μου επέτρεπε σαν τραγουδιστή για παράδειγμα να πατήσω σε όλα τα επίπεδα των στίχων και να τους εκφράσω. Νομίζω ότι αν «τραγουδούσα» στα Αγγλικά, θα έχανε σε συναίσθημα και θα ένιωθα σαν ηθοποιός.
Η μουσική σας ήταν από την αρχή πολύ κινηματογραφική, έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις ένα κανονικό σάουντρακ ή να χρησιμοποιήσεις τη μουσική σου για κάτι παρόμοιο; Ή, ακόμα καλύτερα, έχεις σκεφτεί ποτέ να δημιουργήσεις μια ταινία που να συνοδεύει τη μουσική σου;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Αλλά θα ήθελα να κάνω μουσική για ταινία. Θα ήταν επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρον να παίζεται μια ταινία κι εμείς να τζαμάρουμε το σάουντρακ της. Αλλά δεν σκέφτομαι άμεσα ταινίες. Έχει να κάνει περισσότερο με αφηρημένες εικόνες και ιδέες που απεικονίζονται στο μυαλό μου.
Είναι προφανές ότι προσέχετε πολύ τις ζωντανές σας εμφανίσεις όσον αφορά τον ήχο, την εικόνα και το φωτισμό. Πόσο σημαντικό είναι για σας να αναπαραστήσετε το υλικό σας μπροστά σε κοινό; Έχετε σκεφτεί ποτέ να χρησιμοποιήσετε θεατρικά στοιχεία στην σκηνική σας παρουσία;
Αγαπώ να παίζω ζωντανά. Πιστεύω στην απλή ιδέα πως αν καταφέρουμε να φέρουμε τους εαυτούς μας σε μια τρόπον τινά κατάσταση ύπνωσης με τη μουσική μας, αυτή η ύπνωση θα εξαπλωθεί. Είναι μια αρκετά ψυχολογική εμπειρία για μένα και αν κάνουμε μια καλή συναυλία μπορεί να εξαπλωθεί επίσης στο κοινό και ο κόσμος θα συντονιστεί με τη μουσική και θα εξερευνήσει την ψυχή του βρίσκοντας πρόσβαση σε σημεία που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε. Είναι ταξίδι. Θέλουμε να δημιουργήσουμε την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα και τις συνθήκες για να την βιώσουμε. Ο φωτιστής μας, ο Mikko, είναι πολύ σημαντικό μέρος της δημιουργίας του σκηνικού και της ατμόσφαιρας. Δεν είμαι σίγουρος για το τι εννοείς περί θεατρικών στοιχείων, αλλά θέλω να πιστεύω πως ανεβαίνω στη σκηνή ως μια πιο θεατρική εκδοχή του εαυτού μου.
Έχει η μουσική του συγκροτήματος κάποια θρησκευτική, πνευματική, μεταφυσική, κοσμική ή τελετουργική συν δήλωση για τα μέλη της; Γράφετε μουσική για να σώσετε τις ψυχές σας, για να παραμείνετε ζωντανοί, επειδή δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνετε ή κάτι άλλο;
Δεν μπορώ να μιλήσω με ένα στόμα για όλα τα μέλη, αλλά έχουμε μια ισχυρή αθεϊστική άποψη για την ύπαρξη. Το να κάνουμε τέχνη έχει ζωτική δυναμική για μένα. Παίρνω δύναμη από αυτό, με βοηθάει να αντιμετωπίσω τον φόβο του θανάτου. Μου επιτρέπει να εκφράσω τον τρόμο και την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης σε αυτό το σενάριο δίχως νόημα που λέγεται ζωή. Είναι κάτι που θέλω να αφήσω πίσω μου. Ελπίζω ο κόσμος να συναισθάνεται τα ίδια πράγματα και να μπαίνει στις ίδιες νοητικές καταστάσεις που εκφράζουμε με την τέχνη μας για πολύ καιρό αφού έχουμε χαθεί.
Διαβάζουμε πολλά τελευταία για το Wastement και την κοινότητα που έχετε δημιουργήσει με τους φίλους σας από τους Abyssion, Atomikylä, Dark Buddha Rising και MPH. Με ποιον τρόπο έχει βοηθήσει αυτό το συγκρότημα να εξελιχτεί; Νιώθεις ότι σχηματίζετε μια σκηνή εκεί με διακριτό ήχο και χαρακτηριστικά;
Είναι πάντα πιο ουσιαστικό να αντλείς επιρροή από άλλα συγκροτήματα αν συζητάς και τζαμάρεις μαζί τους. Αν σου αρέσει ένα συγκρότημα από απόσταση, ποτέ δεν έχεις το πλήρες πακέτο. Εκτιμώ πολύ να ακούω τη φιλοσοφία πίσω από τη δημιουργία μουσικής από ανθρώπους των οποίων την τέχνη αγαπώ και σέβομαι.
Τι συμβαίνει με τα άλλα πρότζεκτ που έχεις, τους Atomikylä και τους Grave Pleasures; Είναι οι Oranssi Pazuzu η κύρια απασχόλησή των μελών που τους απαρτίζουν και πώς αυτά τα πρότζεκτ επηρεάζουν την πρόοδό του συγκροτήματος;
Οι Oranssi Pazuzu καταλαμβάνουν τον περισσότερο χρόνο ασφαλώς. Από τότε που ξεκίνησα το συγκρότημα ασχολούμαι και με άλλα πράγματα εκτός της μουσικής. Αλλά μιλώντας για τη μουσική, δεν ήθελα ποτέ να διακρίνω ποιο είναι το κύριο συγκρότημα ή κάτι τέτοιο. Όταν δημιουργώ μουσική, προσπαθώ να το κάνω με όλο μου το είναι. Τελεία και παύλα. Οι Oranssi Pazuzu δεν θα είναι ποτέ ένα από αυτά τα συγκροτήματα που βρίσκονται συνεχώς σε περιοδεία, οπότε υπάρχει χρόνος επίσης και για άλλα πράγματα. Άλλωστε θα χάναμε την ένταση που έχουμε επί σκηνής, αν περιοδεύαμε υπερβολικά.
Πρόσφατα ήθελα να βάλω σε έναν φίλο να ακούσει τη μουσική σας και όταν την περιέγραψα ως «ψυχεδελικό μπλακ μέταλ» έβαλε τα γέλια, γιατί δεν πίστευε ότι αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν (είναι κολλημένος στο ’95). Είναι αυτή μια καλή περιγραφή για τη μουσική σας ή είναι περιοριστική; Πόσο συνδεδεμένοι νιώθετε με τη μέταλ σκηνή και το μπλακ μέταλ συγκεκριμένα και πώς θα θέλατε να θυμούνται τους Oranssi Pazuzu στα χρόνια που έρχονται;
Η μέταλ μουσική και το μπλακ μέταλ συγκεκριμένα είναι σίγουρα μέρος των επιρροών μας. Αλλά είμαστε ένα συγκεραστικό συγκρότημα. Μάλλον έχουμε επηρεαστεί άμεσα ή στο επίπεδο του ασυνείδητου από οτιδήποτε μπορεί να μας δώσει δυνατές εμπειρίες. Δεν πιστεύω ότι η μουσική είναι τόσο «έτοιμη» που πρέπει να διαλέξεις ένα είδος και μετά να λειτουργείς μέσα στα φανταστικά του όρια. Οι άνθρωποι θέλουν να απλοποιούν και να τα βάζουν όλα σε μικρά τακτοποιημένα κουτάκια. Η μουσική πρέπει να εξελίσσεται, να σπάει σε μικρά κομματάκια και να επαναδομείται. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι άνθρωποι έκαναν μουσική για χιλιάδες χρόνια και η ηλεκτρική και καταγεγραμμένη μουσική υπάρχει μόνο για περίπου εκατό. Δεν έχει έρθει το τέλος της εξέλιξης ακόμα, παίδες.
Η πρόσφατη αλλαγή κιθαρίστα έχει επηρεάσει το συγκρότημα και πώς είναι τα πράγματα με τη νέα σύνθεση;
Ο Ikon παίζει συναυλίες μαζί μας εδώ και μερικά χρόνια, οπότε τα πράγματα είναι αρκετά σταθερά. Πραγματικά ανυπομονώ να συνθέσω νέα πράγματα μαζί του. Είμαστε πολύ τυχεροί που τον βρήκαμε, επειδή δεν είναι μόνο απόλυτα ικανός να παίξει τα πράγματα που έπαιζε ο Moit ζωντανά, αλλά είναι πραγματικά ένας μοναδικά δημιουργικός παίχτης και σίγουρα θα φέρει τελείως νέες πλευρές στη μουσική μας στο επόμενο άλμπουμ.
Μετά τα κοσμικά ταξίδια του “Muukalainen Puhuu” και του “Kosmonument”, την γήινη μικροκοσμική εξερεύνηση του “Valionelu” και την καταβύθιση στον ανθρώπινο νου που είναι το “Värähtelijä”, τι έχει μείνει για τους Oranssi Pazuzu να ανακαλύψουν; Η μουσική κατεύθυνση του καινούριου δίσκου έχει πάρει ήδη κάποια μορφή;
Όχι ακόμα. Κάναμε κάποιες συζητήσεις για το πού θέλουμε να πάμε τη μουσική μας, αλλά το τραπέζι είναι τελείως άδειο μετά το “Värähtelijä”. Είναι μια κατάσταση που μας εμπνέει και μας τρομάζει λίγο συνάμα. Νομίζω ότι έχουμε φτάσει στο τέλος ενός μονοπατιού και ετοιμαζόμαστε να διαβούμε ένα καινούριο.
Ο κόσμος όπου να ‘ναι καταστρέφεται και έχεις χρόνο να δεις πέντε συγκροτήματα ζωντανά και να ακούσεις πέντε δίσκους. Ποιοι θα είναι αυτοί;
Τα συγκροτήματα που θα ήθελα να δω: King Crimson, Portishead, Swans, Jimi Hendrix, Aluk Todolo.
Τι θυμάσαι από την πρώτη σας επίσκεψη στην Αθήνα και τι περιμένεις από την δεύτερη; Το κλείσιμο είναι δικό σου.
Το να βλέπεις ανθρώπους να έρχονται να σε ευχαριστήσουν μετά τη συναυλία κλαίγοντας σου ζεσταίνει την ψυχή. Κάτι που σίγουρα δεν θα βιώναμε ποτέ στην Φινλανδία, χαχα. Απλά ανυπομονώ να παίξω για ανθρώπους που προφανέστατα είναι πρόθυμοι να βυθιστούν στο κοσμικό κενό μαζί μας. Τα λέμε εκεί! Ευχαριστώ για τη συνέντευξη!