Αντικειμενικά το Pireaus 117 Academy είναι ένας πολύ όμορφος συναυλιακός χώρος και για κάποιον λόγο μου θυμίζει το ιστορικό «Ρόδον». Δεν έχω δει κακή συναυλία εκεί και όσο να ‘ναι η ιστορικότητα σε οτιδήποτε σε προϊδεάζει θετικά ή αρνητικά! Αρκετός κόσμος είχε έρθει από νωρίς και στην ώρα τους στη σκηνή ανέβηκαν οι Foray Between Ocean. Εδώ να πω πως δεν μπορώ να καταλάβω την επιλογή του support για κανένα λόγο. Αν έβλεπα την μπάντα να support-άρει Dillinger Escape Plan, Suicide Silence και γενικά κάτι μοντέρνο και brutal μάλλον θα γούσταρα γιατί τεχνικά είναι εξαιρετικοί και αυτό που παίζουν το κάνουν άρτια (τσεκάρετε το φετινό ντεμπούτο τους «Depression Neverending») αλλά σε μία συναυλία μίας μπάντας που εδώ που τα λέμε ο κύριος όγκος οπαδών της είναι «πρωτοδισκάκηδες» και cult-ομεταλλάδες μία επιλογή τέτοιου support σχήματος δεν κάθισε καλά. Είναι άδικο πρώτα απ’ όλα για την ίδια την μπάντα που το υλικό της δεν μπορεί να εκτιμηθεί και από την άλλη που υπάρχει κόσμος που ξενερώνει. Ήταν το τρίτο Live της μπάντας αλλά ήταν πολύ δεμένοι με στιβαρό ήχο. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ο κύριος Jeff Waters και η πιτσιρικαρία που έχει μαζέψει στην μπάντα ανέβηκαν στην σκηνή. Δεν είχα την ευκαιρία να δω στο παρελθόν live των Annihilator αλλά πλέον πιστεύω πως δεν θα κάνω ξανά λάθος να τους χάσω. Αέρας μεγάλης μπάντας, αστείρευτη ενέργεια, τρομερή απόδοση. Τα πάντα ιδανικά! Τα leads του Watters από άλλο πλανήτη και πραγματικά μαγνήτιζαν τα βλέμματα πάνω στη ταστιέρα του χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τα κατάφερνε και καλά στις ερμηνείες του. Να αναλογιστούμε πως είναι πλέον πενηντάρης και όχι κανένας πιτσιρικάς ενώ και το υλικό είναι απαιτητικό. Θα μιλάγαμε για μνημειώδη live αν και το setlist ήταν ανάλογο. Η μπάντα έπαιξε αρκετά κομμάτια από το «Set the World on Fire» (λες και αυτό είναι το διαμάντι τους) και πολύ επιλεκτικά από τα δύο πρώτα τους μνημεία. Όταν δεν ακούς κομμάτια που περιμένεις πως και πως (μιλάμε πως δεν παίχτηκαν κομμάτια όπως «Schizos (Are Never Alone) Parts I & II», «Never Neverland», «Sixes and Sevens», «The Fun Palace» κ.α.) όσο να ‘ναι σου μένει μία ελαφρά κρυάδα μιας και δεν την λες και υπερ-επιτυχημένη την συνολική δισκογραφία της μπάντας. Βέβαια η απόδοση ήταν τέτοιου επιπέδου που κομμάτια που δεν τα βάζεις να τα ακούσεις σπίτι σου στο live τα διασκέδαζες και με το παραπάνω. Θέλει μεγάλο ταλέντο αυτό και στην συγκεκριμένη περίπτωση το ταλέντο περισσεύει! Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά σαν επίλογος, πρέπει στη ζωή σας έστω μια φορά να δείτε Jeff Watters και Annihilator live, εξ-αι-ρε-τι-κο-ί !
↧